وقتی اغراق سبب تحریف تاریخ می‌شود

نویسنده ، استاد ادبیات و شهنام پژوه در گفت وگو با مجله ایرانی ، درباره محدودیت های استفاده از مبالغه در ادبیات و تحریف تاریخ در آثار ادبی گفت: شما گفتید ترفند یک حقه ادبی است. این یکی از آرایه هایی است که در دانش بدیع به آن مربوط می شود. بدیهی است که اگر این ترفند ، مانند هر ترفند دیگری ، از نظر زیبایی در جای دیگری استفاده شود ، پس مناسب نیست.

وی گفت: به عنوان مثال ، در یک متن تاریخی ، گزارش تاریخ باید به وضوح و واضح نوشته شود. اگر نویسنده بخواهد از زبان ادبی استفاده کند ، فقط در قسمت هایی از کتاب که چنین رفتاری انجام می دهد ، می نویسد ، در زمینه هایی که زمینه مناسب و آماده است.

کازازی ، معتقد است که کتاب تاریخ باید از داستان پردازی دور باشد ، گفت: “به عبارت دیگر ، او می خواهد صبح یا عصر باز شود یا از شجاعت کسی در حیاط صحبت کند.” اما بدنه آن کتاب یا کتاب تاریخ باید دور از زیبایی و تخیل باشد. در بخشهایی که از ترفندها و نیرنگهای ادبی استفاده می کند ، باید از حد لازم عبور کند. به عبارت دیگر ، نوشتار تاریخی نباید کاملاً متفاوت از نوشته ای باشد که از آن سلیقه هنری و زیبایی شناختی گرفته شود.

استاد زبان و ادبیات فارسی همچنین تأیید کرد که نمونه هایی از آثار ادبی که به وقایع تاریخی می پردازند وجود دارد که اغراق در آنها تاریخ تحریف شده ای را نشان می دهد. تاریخ به تنها بهانه ای تبدیل شده است تا شعارها ارزش تاریخی خود را از دست بدهند. زیرا خواننده یا پژوهشگر در میان تاریخ ، اسطوره ، حماسه گرفتار می شود و این امر به تفکر و سخنوری بازمی گردد.

میر جلال الدین قززی همچنین گفت: “این یک متن تاریخی است که مربوط به آنچه در واقع اتفاق می افتد است.” اگر گاهی نویسنده از طعم ادبیات در نوشته های تاریخی خود استفاده کند ، همانطور که گفته شد ، باید از مرز عبور کند. نباید به گونه ای استفاده شود که کتاب تاریخی کاملاً به یک کتاب داستانی و ادبی تبدیل شود. به همین دلیل است که کتاب های تاریخی که تاریخ در آنها تنها بهانه برای آثار ادبی بوده است ، حتی اگر از نظر تاریخی ارزشمند باشند ، ارزش چندانی ندارند. آنها نمی توانند بر اساس آنها به عنوان چشمه آب آشامیدنی ساخته شوند. گاهی اوقات در زمینه های پیچیده و تاریک می توان از آنها استفاده کرد به این امید که شاید آن پیچ و تاب و تاریکی برطرف شود.

انتهای پیام