ایران و امریکا بر لبه تیغ

وزیر امور خارجه معتقد است که رای مثبت اعضای شورای حکام در قطعنامه ارائه شده توسط دولت ایالات متحده ، وقفه جدی در روند ترغیب تهران و واشنگتن برای بازگشت به شورای امنیت سازمان ملل است. دو دولت اما به نظر می رسد منبع امید به تغییر سیاست ایالات متحده در قبال ایران پس از تغییر مستاجر کاخ سفید زودگذر بوده است ، همانطور که برخی از ناظران پیش بینی کرده بودند.

اکنون ، مانند گذشته نزدیک ، تهران و واشنگتن وارد صحنه “رقابت اراده ها” شده اند. کدام طرف ممکن است دیگری را مجبور به قبول شرایط خود کند. شکل مسئله با تغییر شکل همان است که بود. “نه جنگ و نه مذاکره” تنش ها را تا پایان دولت دونالد ترامپ مسدود نگه داشت. اکنون بحث در مورد “اول تو – سپس من” است. تهران می گوید: ابتدا لغو کامل تحریم ها ، سپس مذاکرات. واشنگتن اصرار دارد: بازگشت كامل تهران به همه تعهدات برجامي و سپس گفتگو.

تهران در توجیه مقاومت و مبتنی بر تجربه بر بی فایده بودن تعهدات شفاهی دولت آمریكا و در نتیجه سایر اعضای گروه 1 5 تأكید دارد. “سیاست فشار حداکثر” بر ایران نمی تواند مزایایی را که برجامی می تواند و می تواند برای کشور داشته باشد فراهم کند. واقعیت این است که خروج یک جانبه دولت ترامپ از برجام همه آنچه را که دیپلماسی تعاملی دولت حسن روحانی می تواند برای فروش به مردم و حتی مخالفان برجام ارائه دهد ، تضعیف می کند.

پس گرفتن پروتکل اضافی ، که به طور قانونی توسط پارلمان ایران به دولت ابلاغ شد ، فقط یکی از آخرین پیامدهای خروج واشنگتن از شورای امنیت سازمان ملل و مسدود شدن آن بوده است. تهران از سال 2017 متحمل خسارات اقتصادی شدیدی شده است ، که به طور مستقیم اعتبار نه تنها دولت بلکه سیستم سیاسی را با افکار عمومی خود برانگیخته است. بنابراین تهران بر سیاست “رفع تحریم ها و سپس مذاکره” پافشاری می کند. زمان و شرایط لغو تحریم ها برای تصمیم گیرندگان ایرانی نقشی اساسی دارد. تهران خواهان نتیجه مطلوب “صبر استراتژیک” در مقابل “سیاست حداکثر فشار” است.
با این حال ، یک ماه و چند روز پس از روی کار آمدن ، به نظر می رسد دولت Jobbiden در همان مسیری حرکت می کند که ترامپ آن را فراهم کرده است. در حالی که بایدن به عنوان تعهد انتخاباتی بازگشت به برجام را در دستور کار خود دارد ، وی این بازگشت را بر اساس دستورالعمل های تعیین شده توسط وزیر خارجه سابق مایک پمپئو در دوره 12 ساله خود دنبال می کند. تفاوت سیاست های دولت های فعلی و سابق ایالات متحده در دیپلماسی فعالی است که دولت ترامپ فاقد آن بود. بازگشت به رویکرد مشارکتی با متحدان خود در جامعه بین المللی و به ویژه در اروپا ، بایدن در تلاش است تا علیه ایران اجماع ایجاد کند. همچنین به نظر نمی رسد که او در این کار با مانع قابل توجهی روبرو باشد. سکوت اعضای 1 5 و حتی حمایت ترویکا اروپایی از قطعنامه ایالات متحده پیشنهاد شده به شورای حکام FATF ، اقدام نظامی پنجشنبه گذشته در نزدیکی مرز عراق و سوریه و تهدیدات اظهارات بایدن علیه تهران نشانگر وضعیت جدید قبل از ژانویه است یک تفاوت قابل توجه مهمتر از همه ، دولت بایدن با توجه به ایجاد شرایط عینی و روانی لازم برای جدا کردن ایران از جامعه جهانی ، توجه دارد. از یک سو ، با اتخاذ سیاست “آب نبات و آب نبات” می خواهد این باور را در جامعه بین المللی ایجاد کند که خواهان حل و فصل مسالمت آمیز پرونده هسته ای و سایر اختلافات با ایران است. از طرف دیگر ، با بهره گیری از نتایج اقدامات نمایشی خود ، تهران را در معرض فشار قرار خواهد داد.

تصویب طرح قطعنامه آمریکا در جلسه شورای حکمرانی پس از اقدام نظامی پنجشنبه گذشته توسط ارتش آمریکا علیه نیروهای عراقی همسو با ایران در خاک سوریه ، دو احتمال دارد: بایدن سیاست تهدید را به همان میزان محدود می کند. دومین؛ این اتحادیه تلاش می کند ضمن تأمین امنیت پرونده ایران ، فرصتی برای اقدامات شدیدتر فراهم کند.
آیا تهران قادر خواهد بود از امنیت پرونده هسته ای و سیاست اجماع بایدن اجتناب کند؟ نتیجه جلسه شورای حکومتی چشم انداز را روشن می کند. آنچه مسلم است تنش ها میان تهران و واشنگتن و روند بازگشت به برجام مانند قدم گذاشتن بر لبه چاقو است. محمد جواد ظریف گفته است: صدور مصوبه هیئت دولت می تواند هرج و مرج ایجاد کند.