کلاس گذاشتن برای دختر آقای وزیر!

من همیشه سریال های ماه مبارک رمضان را تماشا می کنم. این یک عادت از دوران نوجوانی است. همان سالهایی که تلویزیون میز افطار سریالهای ساخت سوریه را پخش کرد و بعداً با تولید سریالهایی مانند “گمشده” حضور نسبتاً موفقی در تولید سریال داشت.

در واقع ، امسال انتظاراتی از مجموعه کمک هایی داشتم که تاکنون برآورده نشده اند. وقتی نام سعید مطلبی به عنوان نویسنده قدیمی در امتحان قبول شد و همچنین سعید سلطانی به عنوان کارگردان به من کمک کرد ، فکر می کنم این سریال قابل دفاع بود ، اما بعد از 6 قسمت از این مجموعه ، به نظر می رسد حتی نمی توان گفت حتی متوسط.

گذشته از شباهت های زیاد داستان و شخصیت اصلی “یاور” با سریال “ستایش” که همان عظمت فردوس را تداعی می کند ، بحث من درباره فیلمنامه داستان است که امیدوارم از این کلمات قویتر باشد .

در این 6 قسمت ، البته در روایت داستان ، شگفتی های منفی ثبت شده است.

به عنوان مثال ، در بخشی از سریال که مددکار و نوه اش اگرچه ناراحت کننده هستند ، متوجه می شوند که پسر مددکار زیر سرش بلند شده و در حالی که او ازدواج کرده است ، اما نزد زن دیگری رفته است ، مددکار به نوه اش می گوید. : اجازه ندهید هیچکس ، حتی مادرتان ، حتی مادربزرگتان هم این موضوع را بداند. “او این جمله را چنان تاكید برانگیز بیان می كند كه مخاطب تصور می كند داستان سریال با همان رازداری پیش می رود و شخصیت كمك كننده با چنین تجربه بالای زندگی پسرش را مدیریت می كند و او را اصلاح می كند ، اما وقتی كه بیش از چند دقیقه ، او همه چیز را به صورت دایره ای پرتاب می کند و به روشی بسیار ناجور ، داستان را برای همسر و دوست دخترش تعریف می کند.

در جای دیگری از این سریال که سرگرم کننده تر است ، با یکی از وزرا ابراهیم نیوندی با بازی پرویز فلاحی پور که شخصیتی منفی است و حتی اعضای اتحادیه چلوکبابی نیز موافقت نمی کنند وی را به عنوان رئیس اتحادیه بازی کنند ، نشان داده شده است. کابینه به قدری مهربان است که او را با خانواده اش به خانه دعوت می کند تا پسرش که حتی لیسانس هم ندارد ، بتواند دختر آقای وزیر را ببیند و خشنود کند و با او ازدواج کند تا ابراهیم اهداف مالی آنها را بدست آورد.

در مورد شخصیت های دیگر این سریال و در واقع ، عملکرد کارگردان چیزی برای دفاع نیست ، مانند عروس خانواده ، با بازی شبنم فرشادجو ، که شاید دلسرد کننده ترین بازی در کارنامه خود را نشان داده باشد. شخصیت های دیگر این سریال هیچ تعریفی ندارند ، حتی محمد حاتمی و ارسلان قاسمی ، پسر بزرگ و نوه آقای یاور.

6 قسمت ممکن است معیار خوبی برای مقایسه یک سریال 30 قسمتی نباشد اما ظاهرا “نکوست بهار سال آینده”.

ما از سعید سلطانی و مطلبی با تمام سوابقشان انتظار بیشتری داشتیم ، اما به نظر نمی رسد که این اتفاق افتاده باشد.